Van het eland naar het andere - Visiting moose of the neighbouring countries

Het begon allemaal die morgen in de melkherb... ik bedoel die nacht aan het treinstation van Joensuu. De nachtbus was op tijd en bracht ons, samen met enkele andere merkwaardige passagiers, naar Helsinki. In de bus werden we eraan herinnerd hoe kots er ook alweer uitzag, hiervoor nogmaals bedankt aan de passagier in het zitje voor het onze. In Helsinki aangekomen hadden we een uurtje de tijd om naar de ferryterminal te wandelen. Ook hier op het eerste zicht geen problemen: ik was ondertussen al genoeg in Helsinki geweest om de terminal te weten liggen. Helaas kan je in Helsinki niet spreken over ‘de’ ferryterminal, blijkbaar kan je er zo een viertal vinden in de hoofdstad. We waren dus genoodzaakt om onze noodlijn te contacteren, lees: een taxi te bellen. Die bracht ons gelukkig op tijd aan de juiste terminal. Genoeg drama? Natuurlijk niet. Toen we aan het loket onze retourtickets vroegen van en naar Tallin die ik voor ons online had besteld, merkte Leen snel op dat de terugreis op 2 mei stond gepland in plaats van 3 mei. Oeps. Al een geluk dat de dame aan het loket gratis onze tickets inruilde voor de data die wij voor ogen hadden. Want jawel: ofwel betaal je te veel, ofwel is iets gratis in Finland. Het geluk stond in dit geval aan onze kant.

Wat waren we blij om eindelijk even weg te zijn van het koude Finse klimaat. Wat waren we teleurgesteld dat Tallinn (Estland) ons verwelkomde met hagelbollen de hele dag lang. We waren genoodzaakt om onze dag te vullen met schuilen voor het weer, kerken, musea en een belachelijk lekker ijsje in een klein zijstraatje in het oude stadscentrum. ’s Avonds deden we nog de lokale Ierse pub aan, waar we voor het eerst in maanden konden alcohol nuttigen, zonder nachtmerries over de prijs te hebben nadien. De volgende dag haalden we onze huurauto op aan de luchthaven en doorkruisten we het Baltische landschap richting Riga (Letland). Vele ooievaars en kraanvogels werden al rijdend gespot (wij rijdend, niet hen), terwijl we eindelijk kregen waarvoor we kwamen: mooi weer en warme(re) temperaturen.

De voor ons ongekende warmte vertaalde zich in het wandelen met een open jas, iets wat voor een aantal maanden ondenkbaar was geweest. Het mooie Riga liet ons toe om zowaar op een terrasje iets te drinken. De ober vroeg ons meerdere malen of we het niet te koud hadden en een dekentje wensten, maar wij verklaarden haar voor gek. Toen we vermeldden dat we uit Finland kwamen, begreep ze al snel dat ze niet verder hoefde aan te dringen. Uit pure curiositeit wandelden we hierna het nationaal theater binnen, om wat aan avond-sightseeing te doen. Door het grote aantal mensen binnenin, die maar bleef aangroeien, vroegen we ons af of er die avond toevallig geen voorstelling was. De dame aan het loket wist ons dat te bevestigen: we konden er zelfs nog tickets voor kopen. Ooit al een volledige balletvoorstelling bewonderd voor €6? Het kan zomaar in Riga! Dat we de enige mensen waren die geen kostuum of kleedje aanhadden maakte trouwens dat we niemand meer moesten duidelijk maken dat we toeristen waren. Alweer wat tijd gewonnen.

De volgende morgen bezochten we een voormalige getto, een overblijfsel van het naziregime tijdens de tweede wereldoorlog. Net zoals we er helaas in België zovele hebben, kon je ook hier even stil worden bij de foto’s, verhalen en ellenlange naamlijsten van mensen die een oorlog niet konden navertellen. Wat blind populisme kan teweegbrengen, je zou haast schrik krijgen om parallellen te trekken naar wat er zich nu in de actualiteit voordoet. Hele volkeren bestempelen als ‘de vijand’, vol zijn van het eigen gelijk en misplaatste nostalgische waanideeën nastreven: waar ezels zich maar een keer aan dezelfde steen stoten, kennen wij toch beduidend meer problemen om dat niet te blijven doen. Als een vogeltje die opnieuw en opnieuw tegen hetzelfde raam blijft aanvliegen.

Net als de vorige dag reden we ook nu weer van de ene naar de andere Baltische hoofdstad. De laatste zuidwaartse verplaatsing bracht ons in Vilnius (Litouwen). Ook hier wandelden we de straatjes van de oude stad in en uit, terwijl de zon ons van het nodige licht en warmte voorzag. Een Griekse eettent liet ons genieten van goedkoop eten, een Britse pub liet ons hetzelfde doen van drank. De avond sloten we al poolend af in een lokale bar.

Behalve de mooie hoofdsteden, zal ik ook zeker het verkeer herinneren van de Baltische staten. Mede dankzij steun van de Europese Unie was er niks op de wegen aan te merken. Aan elke grens kon je nog steeds de voormalige grensposten herkennen, maar die zijn ondertussen al een tijdje buiten gebruik. Dat er meer auto’s op de baan zijn dan in Finland, is niet zo moeilijk, maar wat die auto’s precies deden deed dan weer wel de wenkbrauwen fronsen. Zo zijn wegmarkeringen hier eerder een suggestie. De enige borden die écht worden gerespecteerd, zijn de waarschuwingsborden voor elke flitspaal. Toen we Vilnius terug verlaatten, waanden we ons heel even terug thuis in België: een file zowaar! Dat we het gemist hadden zou erover zijn, maar deze file vonden we minder onaangenaam om in deel te nemen dan de dagelijkse exemplaren in ons Belgenlandje. Ten slotte waren we ook de eland vlak naast de snelweg zeer dankbaar om daar te blijven staan.

Iets wat niet kon gezegd worden over een ander zoogdier later die maand. Maar daarover vertel ik meer in mijn volgende blogpost, die de trefwoorden ‘beer’, ‘lynx’ en ‘auerhoen’ zullen bevatten…

-

Once upon a time in the we... I mean a night at the railway station of Joensuu. The night bus was in time and brought us, together with some other remarkable passengers, to Helsinki. In the bus, we were kindly reminded how vomit looks like, thanks again to the passenger in front of us for that. Once in Helsinki, we had around an hour to walk to the ferry terminal. Also no problems here at first sight: I had been in Helsinki often enough to know where the terminal was situated. Unfortunately, you can’t speak about ‘the’ ferry terminal of Helsinki, as apparently there are four(ish) of them in the capital. We had no other choice but to use one of our lifelines, read: call a taxi. That did the trick: we got to the terminal on time and all was fine again. For a while. Enough drama? Of course not. When we reached the ticket window and asked for our return tickets to Tallinn which I ordered online, Leen noticed I booked the return on the 2nd of May instead of the 3rd. Woops. We were lucky the lady at the ticket window changed our tickets to the right data for free. Because indeed: you either pay too much in Finland, or you get things for free. This time, luck was on our side.

How happy we were to finally flee the cold Finnish climate. How disappointed we were to be welcomed in Tallinn (Estonia) by hail balls for the entire day. We were necessitated to fill the day with taking shelter from the weather, churches, museums and ridiculously tasty ice cream in a narrow side street in the old city centre. In the evening, the local Irish pub was visited where, for the first time in forever, we could consume alcohol without having to worry for nightmares because of its price. The next day, we picked up our rental car at the airport and took off through the Baltic scenery direction Riga (Latvia). Lots of storks and cranes where spotted while driving (us driving, not them), while we finally got where we came for in the first place: nice weather and warm(er) temperatures.

That unknown feeling of warmth made us walk with an open jacket, something we thought we would have never been able to experience for a long amount of time. The beautiful Riga even let us sit and drink something on a terrace outside. The waitress asked us multiple times if weren’t too cold and needed a blanket, but we said she must have to be crazy to say that. The asking stopped when we made clear we came from Finland. After finishing our drinks, we continued our evening-sightseeing trip. Out of pure curiosity, we entered the national theatre building. Assuming there had to be something to do because of the big crowd pouring inside, we wondered if there couldn’t be any interesting performance. The lady at the ticket office confirmed our suspicion: and we could still buy a ticket to join in. Have you ever been able to admire a ballet performance for €6? It’s totally possible in Riga! The fact that we were the only people without costume our dress made it clear to every other person that we were tourists. Speaking about saving time.

The next morning, we visited a former ghetto, a remnant of the Nazi regime during the second world war. As we unfortunately have lots of in Belgium, also this place made you stand still in silence with its pictures, stories and elongated name lists of people that couldn’t repeat their stories of war for themselves. It’s almost scary to see what blind populism can accomplish, and to see parallels with the actuality of today. Name-calling entire nations as ‘the enemy’, being fed-up with the own truths and pursue ill-placed nostalgic delusional ideas: they say a fox is not caught twice in the same snare, but humans do find it hard to keep away from it. As a bird continuing to fly against the same window over and over again.

Just as in the previous day, we drove from one Baltic capital to the other. Our last southern translocation brought us in Vilnius (Lithuania). Again, we wandered in and out of the small streets of the old centre, while the sun provided us of the necessary lighting and warmth. A Greek restaurant let us enjoy cheap food, a British pub let us do the same with beverages. The evening came to an end pooling in a local bar.

Apart from the beautiful capitals, I will surely remember the Baltics for its traffic. With the help of the European Union, the roads were simply outstanding. At each border, you could still recognise the former border control posts, but those are out of use for a little while now. There were more cars on the road than in Finland, but that’s not that shocking to share in my opinion. What was more likely to give you irregular heartbeats, where the cars (and its drivers) themselves. Road markings are more like a suggestion in the three countries. The only road signs that were àctually respected, were the ones warning for each speed camera. When we left Vilnius, for a moment we thought we were back home in Belgium: a traffic jam! We didn’t actually miss that, but this traffic jam was less unpleasant to take part in than the daily specimens in our little Belgian country. Last, we were also very grateful to the moose that stayed right where it was, next to the highway.

Something that couldn’t have been said about another mammal later that month. But that’s something for my next blogpost, which will contain the keywords ‘bear’, ‘lynx’ and ‘capercaillie’...