meer dan ‘enkel’ studeren - more than ‘just’ studying

Om het mezelf wat makkelijker te maken, heb ik een lijstje dat ik dagelijks aanvul met activiteiten die ik per dag doe. De schrijflengte per dag varieert heel sterk: de ene dag kom ik pas om 17.30u uit bed, een andere dag lees ik een boek, red ik de wereld en ga ik barbecuen. Een bloemlezing:

• 11 januari: eerste saunasessie ooit
• 15 januari: in  één maaltijd at ik 1 wortel, 1 tomaat, 4 avocado’s, 200 g kip, 1 appel en ½ paprika + al voor derde keer dronk ik bedorven melk
• 24 januari: voetballen in de Joensuu Arena + een groep pestvogels (de vliegende vorm) gespot + sneeuwballen gooien
• 27 januari: boommarter gefilmd!
• 3 februari: lezen in de bibliotheek
• 10 februari: examen geacet (?) van ‘marriage and parenthood’ + stoofvlees maken met Ine (Be) voor international dinner + afterparty in Kerubi
• 22 februari: makkelijkste examen ooit (survival Finnish) + Harry Potter marathon van 8h met Sofia (Gr), Eva (Gr), Ine, Klaartje, Alkmini (Gr), Nadia (Gr)

Omdat ik maar een klein aantal lesuren per week heb, ben ik ook terug beginnen sporten. Dat was trouwens al geleden van het middelbaar, nu ongeveer vier jaar geleden. Ik ga badmintonnen, speel wat voetbal, loop om mijn bus te halen, fiets soms naar de universiteit… In België zou je als zot verklaard worden, in Finland behoor je tot de gemiddelde pendelaar. Niet altijd even plezant om in de sneeuw behoorlijk onder het vriespunt een paar kilometer te fietsen, geloof me vrij. Een ander iets dat tot de categorie ‘normaal’ behoort, is vallen. En gelukkig maar, ik zou nogal uit de boot ‘vallen’ moest dat niet zo zijn. Glijden van een bevroren trapje, vallen in de fietsenstalling, evenwichtsverlies door dat ene strookje ijs tussen alle sneeuw… Allemaal dagelijkse Finse kost.

Naast studeren wordt er ook nogal wat afgeorganiseerd in Joensuu. De studentenvoorziening van UEF organiseert bijvoorbeeld sportdagen, leent ski’s, schaatsen en slees uit en organiseert sporten, zoals het voetballen en badmintonnen dat ik doe. Er is ook ESN, de studentenvereniging voor alle internationale studenten, die feestjes, quizen, barbecues, het international dinner… organiseert. En ten slotte heb je ook nog de heilige Drievuldigheid Kerubi-Bepop-Ilona, ook gekend als de dancings van Joensuu.

Hierboven had ik het al over het international dinner. Zie het als een uit de hand gelopen tapasavond: iedereen maakt een gerecht klaar vanuit het eigen land, en zet het neer op een van de lange tafels. Vervolgens eet je je te pletter, en kan je voor jezelf min of meer uitmaken welke landen je later in het leven nog eens wil bezoeken, en welke absoluut niet. Een zware last op ieders schouders dus, maar volgens mij heb ik samen met Ine (ook een Belg) menig hart doen sneller slaan met ouderwets stoofvlees. De (hete) pot van onze keuken vervoeren naar de plaats delict was het meer dan waard, al keken de mensen aan de bushalte en de chauffeur wel eens raar op toen ze mijn buskaart geklemd tussen mijn tanden opmerkten.

Buiten sporten, mensen voederen en studeren ga ik ook actief op zoek naar dieren. Kenners van de mens ‘Brent Vanhooren’ weten al dat ik doorgaans weinig geluk heb wanneer ik gericht op zoek ga naar bepaalde dieren. Meestal werkt dat verschijnsel niet in mijn voordeel, maar af en toe kan ik daar ook van profiteren. Vorige week bijvoorbeeld ging ik terug naar Eno met de trein om er mijn trailcam terug op te halen die er al 1,5 maanden hing, hopend op beelden van lynx of/en veelvraat. Het dient niet meer gezegd te worden dat ik uiteraard geen van beide op film heb weten vast te leggen. Kenners zullen ook niet verschieten wanneer ik vermeld dat ik mijn verrekijker vergat mee te nemen naar Eno. Toch kwam ik terug met een leuke nieuwe soort voor mezelf: vier hazelhoenen vlogen spontaan de lucht in toen ik op een vijftal meter afstand over een wegje wandelde. Dat mocht ook wel, want ik had er 17 km voor gewandeld. Dat had eigenlijk maar 10 km moeten zijn, maar zonder smartphone of GPS was ik genoodzaakt om de weg te memoriseren. En natuurlijk kan je jezelf niet meer corrigeren eenmaal je ‘dat weggetje naar links ergens bij een groepje bomen’ bent voorbij gewandeld. Maar ik leef nog en heb nog al mijn ledematen, dus echt klagen kan ik niet.

Op dit moment zijn beide trailcams aan het werk gezet in de buurt van mijn studentenkamer. De ene zal hopelijk geen zangvogels registreren met behulp van een vetbol, de andere registreert hopelijk geen eekhoorns of marters met behulp van wat honing. Daar ben ik dus niet gericht naar op zoek voor alle duidelijkheid. Absoluut. Niet.

Volgende post zal je meer vertellen over de huisman die schuilhoudt in mezelf en schrijf ik ook nog wat anekdotes neer.

-

To make things more easy, I’m making myself a list of activities that I do every day. The written length per day varies strongly: one day, I come out of bed at 17.30u (no shame), another day I read an entire book, save the world and barbeque. An anthology:

• January 11th: first sauna session ever
• January 15th: in one meal, I ate 1 carrot, 1 tomato, 4 avocado’s, 200 g of chicken, 1 apple and ½ paprika + I drank spoiled milk for the third time
• January 24th: playing football in the Joensuu Arena + spotted a group of waxwings + snowball fight
• January 27th: pine marten filmed!
• February 3rd: reading in the library
• February 10th: aced (?) exam of ‘marriage and parenthood’ + made stew wit Ine (Be) for international dinner + afterparty at Kerubi
• February 22nd: easiest exam ever (survival Finnish) + Harry Potter marathon of eight hours with Sofia (Gr), Eva (Gr), Ine, Klaartje, Alkmini (Gr), Nadia (Gr)

Because of the small amount of contact hours per week I have, I started sporting again. It has been since high school, now more or less four years ago. I go play badminton, started footballing, run to catch my bus, cycle to university sometimes... In Belgium you’d be called crazy, in Finland you befit the average commuters. It’s not always so pleasant to cycle in snow, fairly under the freezing point, believe me. Yet another thing which falls under the category ‘normal’, is falling. And lucky me that’s so, because I’m falling quite a lot in here: gliding over stairs, falling in the bicycle storage, balance loss on that tiny bit of ice between all the snow... It’s just daily Finnish business.

Apart from studying, there’s much organizing taking place in Joensuu. The student facility of UEF organises for instance sports days, lends ski’s, skates and sleds, organises sports, such as the footballing and badmintonning I do. There’s also ESN, the student union for all international students, that’s provides us with parties, quizzes, barbeques, the international dinner... And last, you also have the holy Trinity Kerubi-Bepop-Ilona, also known as the dancings of Joensuu.

I already mentioned the international dinner two times now. See it as a tapas evening that went seriously out of hand: everyone makes a dish from his/her home country and puts on one of the long tables. Subsequently you eat like a maniac an decide for yourself which countries are worth visiting in the future and which definitely not. A heavy load to carry indeed, but I think me and Ine (another Belgian) did quite fine and accelerated some hearts of the tasting crowd with good old stew. Transferring the (scalding) pot from our kitchen to the crime scene was totally worth it, although the people at the bus stop and the bus driver gave me rather strange looks when they saw me holding my bus card between my teeth.

Apart from sporting, feeding people and studying, I also go and search actively for animals. Specialist of the human being ‘Brent Vanhooren’ know I generally don’t have a lot of luck when it comes down to finding animals I’m actually searching for. Most of the times, that’s not beneficial for me, but sometimes it is. Last week for instance I went to Eno by train to go and collect my trailcam after 1,5 months of hanging, hoping for images of lynx and/or wolverine. Needless to say, I didn’t get any of those on camera. Specialist will also not be surprised to read that I forgot to bring my binoculars to Eno. Still, I managed to see a fun new species for myself: four hazel hens flew up spontaneously five metres from where I was walking on a little road. And God right they did, because I had walked a total of 17 km to see them. That should have been 10 km, if I would have had a smartphone or map with me so I wouldn’t have had to memorise the whole way. And of course, it’s impossible to correct yourself once you passed by ‘the little road somewhere on the left near a group of trees’. But I’m still alive and kicking and I still have all my limbs, so there’s no need to start whining.

On this very instance, both of my trailcams are working 24/7 in the surrounding of my student flat. One of them will hopefully not register any songbirds using a seedball, the other is hopefully not going to register any squirrels or martens using a bit of honey. Let me state clear I am not looking for those species. Absolutely. Not.

Next post, I’ll tell you more about the housekeeper inside myself and I’ll provide you with some more anecdotes.