Finland, ik dank u - Finland, I thank you

(English below)

Ik begin deze laatste blogpost met een opsomming van vijf gebeurtenissen die me altijd zullen bijblijven. Hierbij dient gezegd dat de gebeurtenissen in willekeurige volgorde staan, gewoon al omdat een rangschikking maken onmogelijk is.

1) Welkom: Stel het je maar even voor: Je hebt net een noodlanding achter de rug en komt eindelijk aan na 11h extra te reizen dan voorzien. Je bent moe, net als je twee reisgenoten en je hebt net al je bagage op een bagagekar gestapeld. Iedereen rond je spreekt een onverstaanbare taal, maar toch moet je nog een taxi zien te bemachtigen waar we alle drie in passen samen met al onze bagage. Je gaat naar buiten, waar het pikkedonker is, en voelt bij het opengaan van de schuifdeuren voor het eerst hoe -30°C aanvoelt. Buiten een adres heb je geen idee welke richting je uitmoet en waar je uiteindelijk zal belanden. Alle straten zien er hetzelfde uit door de dikke pak sneeuw die alles egaal bedekt en nog steeds met bakken uit de lucht valt. Je hoopt dat de taxichauffeur het beste met je voorheeft en kruist je vingers opdat de sleutel die je van je mentor meekrijgt op jouw kamerdeur past. Hiernaast heb je geen internet en geen Fins nummer waardoor communicatie met de anderen in hun kamer aan de andere kant van de stad te vergelijken is met geldbriefjes in een open haard gooien. ‘Welkom in Joensuu'.

Maar dan kan je ook het positieve zien van dit alles: We kregen eet- en drinkcoupons om in de luchthaven op te gebruiken tijdens het extra wachten, dat heel snel voorbij ging met Klaartje en Toby als geniale reisgenoten/lotgenoten. In de luchthaven van Joensuu werden we geholpen door een zeer vriendelijke Finse vrouw die een grote taxi boekte, die ze dan samen met ons deelde en zelfs meer dan haar eerlijke deel betaalde opdat we ons welkom zouden voelen. Onze mentor kwam helemaal voor ons in haar pyjama uit haar bed om drie uur ’s nachts om ons onze kamersleutels te bezorgen. De taxichauffeur, net als elke andere persoon die we toen ontmoetten, was vertrouwenswaardig en vriendelijk. En als klap op de vuurpijl wist Toby me met één sms’je te vertellen hoe ik hen via een bus kon terugvinden de volgende dag. Jawel, ik voelde me echt wel ‘welkom in Joensuu’.

2) Noorderlicht: Waar smacht je naar als je twee maanden lang belachelijk weinig zonlicht zag en de dagen eindelijk wat beginnen te lengen? Naar de noordpoolcirkel reizen om zo terug de duisternis tegemoet te komen, goed geraden. Of je kan de trip naar Lapland ook iets positiever verwoorden: Je huurt met een grote vriendengroep chalets in een idyllisch sneeuwlandschap en zorgt ervoor dat je zoveel mogelijk dingen kan schrappen van je all time bucket list. Hoog op die lijst stond het zien van noorderlicht. De eerste nacht hadden we al direct meer dan prijs: het begon met een schuchter ‘is-dat-het-nu?’-wolkje, maar evolueerde al snel in een dansende ‘ik-doe-mij-ogen-nooit-meer-dicht’-lichtslang van horizon tot horizon boven je hoofd. Het zien ervan was (is) adembenemend en zorgde zowaar voor een nog hechter groepsgevoel. Eenmaal terug in Joensuu zag ik ook nog een paar keer noorderlicht, maar dan telkens ver aan de horizon. Maar wat het noorderlicht in Joensuu dan weer speciaal maakte, was dat we het licht bekeken staand op een bevroren meer. Tijdens het allerlaatste weekend was het dan ook eerder vreemd om op die exact zelfde plek rond te kunnen dobberen in een kajak in plaats van met beide voeten op het stevige ijs te kunnen staan (staren).

3) Lynx: Qua natuurbeleving was dit met grote voorsprong het mooiste moment. Wat ik hiermee ook steeds zal blijven associëren, is de uitdrukking ‘dom geluk’. Dit omdat er toch wel een aantal factoren meespeelden die ervoor zorgden dat ik op dat moment op die plaats stond om de lynx de weg te zien oversteken. In de eerste plaats had ik de auto gehuurd om de volgende dag naar Kuhmo te rijden, waar ik uiteindelijk geen beren zag. Ten tweede speelde Hannah (Duits) een grote rol, die me vroeg om met haar naar het oeraluilennest te rijden die ik had gecontroleerd. Dat brengt me bij factor drie: Johanna (Fins) die me in het begin van die maand meenam op nestkastcontrole. De laatste factor had ik dan weer volledig aan mezelf te danken: ik was namelijk helemaal vergeten waar die nestkast zich bevond en begon dan maar random alle straatjes en paadjes in te rijden in de hoop iets te herkennen.

Voor lezers die zich niet interesseren in natuur, kan ik me inbeelden dat het moeilijk is om zich voor te stellen hoe speciaal het is om dit mee te maken. Speciaal voor hen: Stel je voor dat je een superfan bent van Europese koningshuizen en op een morgen gewekt wordt door een ensemble van the Queen, koning Filip en koning Willem-Alexander die gospelkoorgewijs ‘Sister act - Oh happy days’ zingen. Inderdaad, heel speciaal.

4) Blond haar: Onder het motto ‘bubbels zijn er om doorprikt te worden’, geef ik je mee dat ik lang niet al mijn stoten en daden hier heb neergepend. Om deze laatste blogpost toch nog van een ‘Brent-wat-heb-je-nu-weer-gedaan’-gevoel te voorzien, geef ik hier toch nog een laatste keer een stoot prijs. Daarvoor dienen we wel even terug te gaan naar eind februari. In België vieren we dan carnaval, iets wat in Finland helaas niet echt gebeurt. Belgen, Nederlanders en Duitsers vonden dat net iets te jammer, en spraken af om samen met de andere nationaliteiten zich verkleed naar de uitgaansfaciliteiten te begeven. Zo wou ook ik me van mijn meest creatieve kant laten zien. Ik diende een personage te vinden die bekend stond om het dragen van een pilootbril en een kostuumvest. Na wat googlen bleek de geknipte persoon ‘Horatio’ te zijn uit de Amerikaanse serie ‘CSI Miami’. Enig probleem: Het personage ‘Horatio’ heeft knalblond haar met een rosse tint. Samen met Klaartje ging ik op pad op zoek naar de geschikte haarspray hiervoor. Na een volledige bus leeg te spuiten op mijn haar bleek al snel dat we maar weinig afwisten van haar kleuren, aangezien mijn haar enkel een grijze schijn had bijgekregen. Dus besloot ik om alleen terug naar de winkel te gaan, om daar het eerste het beste haarkleurmiddel te kopen dat er blond uitzag. Sarah, een Duitse die in een kapperszaak had gewerkt, was de ideale persoon om die kleuring aan te brengen. En jawel: Voor het eerst in mijn leven (en waarschijnlijk ook de laatste keer) had mijn haar een blonde kleur gekregen.

We spoelen de fantastische feestavond en -nacht door tot de volgende morgen. Daar zag ik in de spiegel tot mijn grote schrik dat ik nog steeds even blond was als de avond ervoor, zelfs na een douche. Na de verpakking nog eens van naderbij te bekijken bleek het, jawel, om permanente haarverf te gaan. Sarah had me de avond voordien nog gewaarschuwd, maar daar had ik op dat moment nog geen oren naar. Wat volgde waren twee dagen waarop ik letterlijk niet buitenkwam van schaamte. De combinatie van mijn donkerbruine wenkbrauwen met het knalblonde haar erboven deed denken aan twee zonnende mensen met donkere huidskleur op een strand, twee zwarte muizen op een hooizolder of twee kleine rupsen op een zonnebloemblad, kies zelf maar welke je meer geslaagd vindt.

5) Helsinki Zoo: Als je sommige studies en internetartikels over Finland moet geloven, dan is het blijkbaar redelijk fijn om een inwoner van Finland te zijn. Als Erasmusstudent heb je natuurlijk de tijd van je leven en voel je je sowieso redelijk goed in je vel, maar ik heb mezelf slechts een enkele keer echt ‘Fin’ gevoeld. Dat was tijdens mijn verblijf in het opvangcentrum voor wilde dieren binnenin Helsinki Zoo. Ik werkte er een hele week in een Finse werkomgeving, al is de enige erkende dierentuin van Finland inderdaad niet de huis-tuin-en-keukenwerkplaats zoals je ze in de rest van het land aantreft. Wat me het meeste opviel waren niet de collega’s die samen met mij de dierenverzorging op zich namen, de dieren zelf of de fantastische infrastructuur. Wel was ik zeer blij het vooroordeel te mogen bevestigen dat de hiërarchie binnen Finse bedrijven louter op papier bestaat en niet in de dagelijkse omgang tussen de verschillende werkniveaus merkbaar is. Zo at ik ‘s middags zowat met elke leidinggevende van de Zoo, zonder vooraf te weten wie tegenover me z’n soep zat op te slurpen en zonder een verschil qua interactie te merken ten opzichte van anderen. Jawel, ik heb Finnen overdag zien praten met elkaar, ook dat is een grote ‘check’ op de bucket list.

Oké, ik loog. Deze vijf momenten waren absoluut niet het hoogtepunt van mijn Erasmusuitwisseling. Geen enkel moment, natuurfenomeen, dier, stoot of plaats komt in aanmerking voor die prijs. Het zijn de mensen waarmee ik dit alles heb beleefd die ik uit de grond van mijn hart moet bedanken, want zij maakten die vijf maanden in het hoge Noorden zo speciaal en onvergetelijk. Ik kan zelfs niet beginnen met mensen te bedanken, of ik dien hier een lijst van over de tachtig namen neer te schrijven. Sommige mensen zag ik slechts een enkele keer, anderen de hele periode lang. Sommigen vergezelden me op trips, anderen kwam ik enkel tegen in de gang van mijn appartementsgebouw. Met sommigen heb ik gedanst en gezongen, anderen zagen me enkel studeren. Met sommigen heb ik uren aan een stuk gebabbeld, anderen kregen enkel een “Hyvää päivää.” van me. Stuk voor stuk mensen die in mijn leven zijn gekomen, opeens, en op hun manier mijn herinnering aan Finland hebben gevormd. Niet ‘een’ herinnering, maar ‘de’ herinnering die ik voor de rest van mijn leven met me meeneem.

Laatst moest ik op zoek naar een Facebookgesprek van een jaartje geleden, waardoor ik moest scrollen door alle gesprekken van het voorbije jaar. Ik betrapte mezelf op een krop in de keel toen ik al die gesprekken voorbij zag komen van feestjes, afspraakjes, trips… van tijdens die bewuste periode. Zo veel mensen die nu plots niet meer in de buurt zijn, van de ene dag op de andere. Dat ik sommigen zal terugzien staat buiten kijf, maar de gedachte dat ik sommige vrienden nooit meer zal zien, dat zal nooit wennen. Hoe dan ook:

Finland: ik dank u.

-

I start this last blogpost with a numeration of five events that will always be stuck in my memories. With this, it has to be said that all events are listed randomly, also because there’s just no way of making a ranking as such.

1) Welcome: Just imagine: You have already had an emergency landing earlier in the day and you have finally arrived after 11h of extra travelling. You’re tired, just like your two travelling buddies and you’ve just stacked all of your luggage on a luggage cart. Everyone around you speaks an un-understandable language, but you still have to make sure you acquire a taxi in which all three of us can fit in, along with all of our luggage. You go outside, where it’s as dark as lord Voldemort, and while the sliding doors open, you feel how -30°C feels like for the very first time. Apart from an address, you have no clue which direct you’re heading and where you’ll eventually end up. All streets look the same due to the thick pack of snow which covers everything equally and is still falling from the sky as blood out of a Kill Bill character. You’re hoping the taxi driver is a good person and you’re crossing your fingers that the keys you got from your tutor will fit on your room door. Next to this, you have no internet and no Finnish number, what makes communicating with your travel buddies at the other side of the city as if you were throwing euro bills in a bonfire. ‘Welcome to Joensuu’.

Or you could look at it all a bit more positive: We got food and drinking coupons to use in the airport during or waiting, which past very fast with Klaartje and Toby as genius travelling buddies. In the airport of Joensuu, we got assisted by a very friendly Finnish woman, who booked us a big taxi and paid more than her fair share when she got out, just to make us feel welcome in her home country. Our tutor came to us in her pyjama’s at 3AM in freezing temperatures to give us our room keys. The taxi driver was, just like every other person we then met, trustworthy and kind. And as a final flourish, Toby told me in one SMS how I could find them by bus the next day. Yes indeed, I really did feel myself ‘welcome in Joensuu’.

2) Northern light: What is you deepest desire after two months of seeing a ridiculously low amount of sunlight and the days finally seem to elongate? Going above the north pole circle in order to go back to that same old darkness, well guessed. Or you could describe the trip to Lapland a bit more positive: You’re renting chalets with a big group of friends in an idyllic snowy landscape and you make sure to check as many things from your bucket list as possible. High on that list was northern light. Already in the first night, it was bingo: what started with a shy ‘is-that-it?’-cloud, changed quickly into a dancing ‘I-will-never-close-my-eyes-again’-light snake from one horizon to the other above your head. Seeing it was (is) breathtaking and made the group spirit even stronger. Once back in Joensuu, I saw northern lights a few more times, but each time far on the horizon. But what made the light special in Joensuu, was that we always looked at it standing on a frozen lake. During the very last weekend in Finland, it was rather weird to be on the exact same spot as where you would’ve watched the northern lights, but then bobbing in a kayak instead of standing with your both feed steadily on the ice (gazing).

3) Lynx: Qua nature experience, this was with great distance the most beautiful moment. I will forever associate this with the expression ‘dumb luck’. That’s because there were quite a lot of factors that played a part so I eventually saw that lynx crossing the road on that certain moment at that specific place. First, I had rented the car to drive the next day to Kuhmo, where I eventually saw no bears. Second, Hannah (German) played a big role, as she asked me to drive her to the ural owl nest that I had checked. That takes me to factor three: Johanna (Fin) who took me with her to check ural owl nests in the beginning of that month. Finally, the last factor was completely on behalf of myself: I had completely forgotten where the nest box was situated, what resulted in driving into every street or path of the neighbourhood in order to maybe recognise something.

For all readers who’re not really into nature, I can imagine it’s rather hard to picture how special this is to experience. Especially for those people: Image being a superfan of European royal houses and at one given morning, you got woken up by an ensemble of the Queen, king Filip of Belgium and king Willem-Alexander of the Netherlands, who gospelchoir wise sing ‘Sister act - Oh happy days’ to you. Indeed, very special.

4) Blond hair: Under the slogan ‘bubbles are there to be popped’, I must admit that I haven’t put all of my action in the past blog posts. To cater the need of having another ‘Brent-what-have-you-done-this-time’-feeling, I give you one last questionable decision I had made. For this one, we’d have to go a while back in time until the end of February. In Belgium, we celebrate carnaval at that time, something that unfortunately isn’t happening in Finland. Belgians, Dutchmen and Germans thought this was rather regrettable, and arranged a dressed up meeting with all other nationalities in one of the party facilities of Joensuu. Of course, I wanted to show my most creative side and looked for a character that was famous for wearing pilot glasses and a suit vest. After googling, I quickly found ‘Horatio’ from the American series ‘CSI Miami’ to be my guy. Only problem: in order to be the character ‘Horatio’, I needed to have bright blond hair with a ginger shine. Together with Klaartje, I went on a quest to find some fitting hairspray for the job. After emptying an entire bottle on my hair, we found out that we knew very little about dying hair, as my hair had only gained a greyish shine. So I decided to go back to the shop, alone, to buy the first hair dying product I could find which looked a bit blond. Sarah, a German who had already worked in a barber shop, was the ideal person to apply the colouring. And yes: For the first time in my life, (and probably the last time too,) my hair turned blond.

We fast forward through the fantastic party evening an night and go directly to the next morning. Surprised was I when I saw the same blond head in the mirror as the night before, even after taking a shower. After looking at the packaging from up close, I had to conclude, oh yes, it turned out to be permanent hair dye. Sarah did warn me the previous evening, but I found no need in listening to her at that time. What followed, were two days in which I literally did not go out of my room out of shame. The combination of my dark brown eyebrows with the bright blond hair above it could remind you of two sunbathing dark-skinned people on a beach, two black mice in a hay loft or two tiny caterpillars on a sunflower, pick the one you like the most.

5) Helsinki Zoo: If you have to believe certain studies and internet articles about Finland, it could be stated that it’s nice to be an inhabitant of Finland. As an Erasmus student, of course you have the time of your life and you are feeling very fine, but only once have I felt myself a bit like a true ‘Fin’. That was during my stay at the wildlife rescue centre inside of Helsinki Zoo. I worked there for a whole week in a Finnish working environment, although the only recognised zoo of Finland is not really your garden-variety working place as you find it in the rest of the country. What struck me the most about it weren’t the colleagues whom did the animal care together with me, nor the animals, nor the fantastic infrastructure. But I was very pleased to be able to confirm the preconception that inside of Finnish companies, the hierarchy is mere on paper and not noticeable in everyday intercourse between different working levels. For instance: During lunch, I’ve eaten with about every manager of the Zoo, without knowing who’s slurping his or her soup in front of me and without noticing a difference in interaction with respect to others. Yes, I have seen Fins talking to each other during daytime, which was another big ‘check’ on my bucket list.

Alright, I lied. These five moments are be far not my absolute highlight of my Erasmus exchange. Not one moment, natural phenomenon, animal, action or place will take that price. It’s the people with whom I experienced this all that I have to thank from the bottom of my heart, because they were the ones that made these five months in the high North as special and unforgettable as they were. I can’t even start naming all those people, or I’d have to list well over eighty names down here. Some people I saw only once, others I lived with throughout the whole period. Some accompanied me on trips, others I only saw in the corridor of my apartment building. With some I danced and sang, others only saw me studying. With some I talked for hours on end, others only got a “Hyvää päivää.” from me. One by one, they are people that came into my life, suddenly, and helped to form my memory of Finland in their particular way. Not just ‘a’ memory, but ‘the’ memory that I’ll cherish and take with me for the rest of my life.

Recently, I had to search for a Facebook conversation from a year ago, what made me scroll through all the conversations of the past year. I caught myself with a lump in my throat when I passed all those chats of parties, meetings, trips... from that certain period. So many people are no longer around me, from one day to the next. For sure, I’m going to see some again, but the thought that some friends I’ll never see again in my life, will never habituate. Never the less:

Finland: I thank you.