Helsinki: stad vol verrassingen - Helsinki: city full of surprises

Er zijn verschillende manieren om vanuit Joensuu naar Helsinki te reizen: je hebt nachtbussen, gewone bussen, een treinverbinding en vluchten. Qua prijs is dit lijstje in oplopende volgorde. Qua duurtijd is het lijstje dan weer in dalende volgorde. Om toch wat verscheidenheid in de reis te steken, besloten Klaartje (Bel), Bram (Bel) en mezelf om met de trein naar de hoofdstad te reizen en met een nachtbus terug te keren. Voor- en nadelen van de treinreis:

• voordeel: comfortabele zetels, ideaal om wat slaap in te halen
• voordeel: je zit tegenover elkaar (vierzit)
• nadeel: in slaap vallen en tegenover elkaar zitten leidt tot facebook-verjaardagsfoto’s
• voordeel: het vierde zitje kan worden ingenomen door een surprise guest
• nadeel: onze surprise guest
• voordeel: in de huisdierwagon, onze wagon (goed gedaan Bram), kan je golden retrievers aaien
• nadeel: chihuahuas en mopshonden

Daar tegenover heb je ook de nachtbus. Deze namen we om terug te keren naar Joensuu. Ook hier weer een aantal voor- en nadelen:

• voordeel: door het weinige aantal passagiers heb je een tweezit voor jou alleen
• nadeel: minder comfortabele zetels, niet zo ideaal om wat slaap in te halen
• voordeel: je zit niet tegenover elkaar
• nadeel: gedurende de reis komen steeds meer mensen de bus in
• voordeel: het is in Finland niet sociaal aanvaard om naast een onbekende te zitten in een bus
• voordeel: geen chihuahuas of mopshonden
• nadeel: geen golden retrievers

Tussen de treinreis en de nachtbus verbleven we drie dagen in Helsinki. Zoals elke echte toerist dachten we eerst zelf te weten waar en wat we gingen bezichtigen. Uiteindelijk moesten we al snel besluiten dat we geen drie dagen in de sauna van onze hostel wilden doorbrengen, en gingen we ten rade bij de toeristische dienst met de vraag: “Wat is er hier te zien?”. Die vraag had de vrouw aan de toonbank blijkbaar al eerder gekregen: ze stipte voor ons op een kaartje aan waar we zeker naartoe moesten. Naïef als we waren dachten we hierna vele toffe en mooie gebouwen, monumenten en uitzichten te vinden…

De eerste dag in Helsinki werkten we naar een hoogtepunt toe. Na de toeristische dienst stonden het senaatplein en de kathedraal ons op te wachten. Lang verhaal kort: een plein en een grote mooie kerk, inderdaad. Omdat we al vermoedden dat dit niet het enige religieuze gebouw was die we binnen zouden wandelen, en lichte blasfemie deel uitmaakt van onze humor, hadden we een extra spelregel bedacht binnen elk religieus gebouw: raak per religieus gebouw steeds een extra onbekend persoon aan, beginnend bij twee personen. Zo hebben er in de Uspensi-kathedraal drie mensen van zeer nabij mijn aanwezigheid mogen waarnemen. Ook niet-religieuze bouwwerken werden de eerste dag nog door ons bezocht: zo zagen we (de loketten van) het Fins nationaal theater, de bouwwerf aan de buitenkant van het theater van Helsinki en de binnen- en buitenkant van de grote markthal van Helsinki. Anders dan een zeer specifieke geur, kon je er ook belachelijk hoge prijzen waarnemen. Maar die kon je niet enkel in de grote markthal waarnemen: je kan het zowaar een nationale sport noemen.

’s Avonds besloten we om een lokale burgertent binnen te gaan. Eenmaal een burger gekozen vroeg de kelner of we daarbij iets wilden drinken. De reflex om als antwoord daarop “Een pintje graag” te zeggen was zes euro tachtig later niet zo’n fantastisch idee gebleken. Om de dag in stijl af te sluiten, stapten we een ‘Belgian beerhouse’ binnen… en weer terug buiten. De honderd tachtig gradenbocht kwam er na de vaststelling dat het goedkoopste biertje boven de zeven euro waard was, volgens de uitbater. Het duurste flesje, daar ben ik dan weer wel een beetje trots op, was (hoe kan het ook anders) een flesje West-Vleteren, met een prijskaartje van zevenentwintig euro. Neen bedankt.

De tweede dag begon met de kennismaking met een nieuwe vriend, Obongo. Het dient gezegd dat dit een watermeloen was uit de lokale supermarkt, die ons moeiteloos wist te vermaken. Obongo lieten we achter in de hostel en we trokken terug de hoofdstad in. De hoofdstad telt enkele enorme winkelcentra, sommigen hebben wel zeven verdiepingen. Voor het ene geslacht is dat een zegen, voor de ander een pure nachtmerrie. De nationale sport die we de vorige dag ontdekten, werd gelukkig ook hier beoefend, wat onze tijd binnenin naar beneden trok.

Helsinki is naast een hoofdstad ook een havenstad. Je kan hier bijvoorbeeld cruiseschepen nemen naar Tallinn, Sint-Petersburg en Stockholm. Wij namen de veerboot/ijsbreker naar Suomenlinna, ‘kasteel van Finland’, een eiland voor de Finse kust waar vroeger veel om gevochten werd met de Russen, toen Finland nog tot Zweden behoorde.  Tijdens de zomer zijn er tal van exposities, jammer dat we in de winter kwamen natuurlijk. We behielpen ons dan maar met tortillachips en dipsaus op een van de rotsen aan de kustlijn, kijkend naar een mooie maar koude zonsondergang. Die dag eindigden we met pizza, samen met andere Erasmusstudenten uit Joensuu die dachten een leuke tijd te beleven in Helsinki. En de hoofdstad wist me keer op keer te verrassen: in het hippe café dat we achteraf bezochten dronk ik voor de kleine prijs van zeven euro mijn eerste Indisch biertje. Of dat stond toch op de kaart, want dit, trouwens laatste, Indisch ‘biertje’ had meer weg van Indisch rioolwater.

De grootste verrassingen waren echter weggelegd voor de derde en laatste dag in Helsinki. Alle vier waren we al redelijk op (Klaartje, Brent, Bram, Obongo), maar vastberaden gingen we door de ambassadewijk een wandelingetje maken langs het water. Daar zag ik, zonder overdrijven, het meest merkwaardige tafereel van mijn Erasmus-ervaring tot dan toe: een vrouw met een tweetakt motorbootje probeerde een steiger te bereiken, maar moest daarvoor vijftig meter pakijs zien te overbruggen. Elke normale persoon zou daar nooit aan beginnen, maar dat was zonder deze heldin gerekend. We zaten ondertussen op een bankje, uitkijkend op het compleet bevroren binnenhaventje, genietend van de onkunde maar ook het doorzettingsvermogen van de vrouw. Ze volgde een aparte tactiek: ze trok eerst zo hard mogelijk op, waardoor de boeg van het bootje de lucht in schoot en op het onderliggende ijs plonsde. Hierdoor brak de boot zich een weg door het ijs, bootlengte per bootlengte. Het was spannend, want wat zou het eerst breken: het ijs tot aan de steiger, het bootje of toch het doorzettingsvermogen van de vrouw? Het laatste blijkbaar, want na een goede vijftien meter besloot de vrouw om er dan toch de brui aan te geven. Maar ze zat natuurlijk nog altijd in het midden van het binnenhaventje. In plaats van de reeds doorbroken weg terug te volgen naar de open zee, baande ze zich een nieuwe weg op dezelfde manier richting het ruime sop. Ondertussen waren ongeveer een twintigtal mensen blijven stilstaan om samen met ons het fenomeen gade te slaan. Net toen we wilden rechtstaan, besloot de vrouw plots om opnieuw linksomkeer te maken, terug richting het haventje. Na vijf meter in het haventje te hebben geploeterd, koos ze ervoor om haar boot op het land te parkeren met een laatste propellerstoot. En plots stond iedereen recht en wandelde casual verder.

Tot zover het eerste hoogtepunt van de dag. Het tweede hoogtepunt moest wachten tot 22.00u, daartussen hadden we vooral weer teleurstellingen. Een opsomming:

1. Rock church: Inderdaad: een kerk gemaakt uit rotsblokken. Omdat er inkom werd gevraagd, besloten we om eerst heel vlug binnen te kijken tot aan de loketten, om dan weer naar buiten te lopen. Niks gemist.
2. Sibelius monument: Een bouwsel ter ere van de Finse componist die muziek zou maken in de wind. Veel wind, geen muziek: teleurstelling alom.
3. Opera hall: Geen voorstellingen op maandag. Raad eens op welke dag we gingen.
4. Finnish music house: Enkel een voorstelling van kamermuziek die dag: neen dank u.
5. Finland hall: Te vergelijken met het sportpaleis van Antwerpen, maar dan zonder concert.

Omdat we nu ongeveer alle aangeduide gebouwen hadden bezocht (of geprobeerd), besloten we om onszelf wat te plezieren tot we onze nachtbus terug hadden. Lees: we zochten en vonden ons tweede hoogtepunt van de dag: eerst bekeken de film Moana (Disney) in de lokale bioscoop, daarna genoten van echte muziek in het hardrockcafé van Helsinki. We hebben er zelfs een toffe kerel van de derde leeftijd ontmoet uit Geel!

Besluit: Helsinki is een zeer moderne stad, maar draagt geen grote geschiedenis met zich mee, aangezien Finland dit jaar nog maar honderd jaar bestaat. De hoofdstad profileert zich als centrum voor theater, muziek en kunst, maar van de eerste twee konden we jammer genoeg niks meepikken en voor het laatste was er niet echt interesse van ons uit. Voor lage prijzen hoef je ook zeker niet naar de Finse hoofdstad af te zakken, voor rare mensen met een motorboot dan weer wel. Toch zal Helsinki me nog tweemaal terugzien: eenmaal voor een weekje in Helsinki Zoo (later meer) en eenmaal voor mijn terugvlucht naar België.

Tipje van de sluier: Saariselkä zal ik iets meer de hemel inprijzen, maar dat lees je dan maar in mijn volgende blogpost!

-

There are several ways to get from Joensuu to Helsinki: night buses, normal busses, trains and flights. The means of transportation are in ascending order qua price, but in descending order qua travel duration. Just to have some variety in the voyage, Klaartje (Bel), Bram (Bel) and myself decided to first take the train to the capital and afterword return by night bus. Pros and cons of the train ride:

• pro: comfy seats, ideal to take a nap
• pro: you sit facing each other
• con: taking a nap facing each other leads to facebook birthday photo’s
• pro: the fourth seat can be taken by a surprise guest
• con: our surprise guest
• pro: in the pet wagon, our wagon (thanks Bram), you can pet golden retrievers
• con: chihuahuas and pugs

So then of course, you  also have the night bus. We took this one to get back to Joensuu. Also this mean of transport has some pros and cons:

• pro: because of the low amount of passengers, everyone has his own double seat.
• con: less comfy seats, not so ideal to sleep onto
• pro: you’re not facing other people
• con: during the travel, there are more and more people coming on the bus while you sleep
• pro: it is socially unacceptable in Finland to sit next to a stranger in a bus
• pro: no chihuahuas or pugs
• con: no golden retrievers

Between the voyages by train and bus, we stayed in Helsinki for three days. Just like every other tourist, we first thought to figure out for ourselves what we would like to see. In the end, we decided that we would not go sit in the sauna of our hostel for three days, so we entered a tourist office with the question: “What’s there to see here?”. It mustn’t have been the first time someone asked this question to the lady behind the counter, as she immediately started to point places onto a map for us. Naive as we were, we expected to see wonderful buildings, monuments and views if we just followed her directions...

The first day in Helsinki worked towards a climax. After the tourist office, we stood onto the senate square and in the cathedral. Long story short: a square and a nice big church, indeed. Because we already had the suspicion we would be visiting quite a few religious buildings, and because blasphemy is part of our humour, we decided to spice things up with an extra game rule for inside religious buildings: touch per religious building one extra unknown person, beginning with two people. This way, three people got to experience me from a very small distance in the Uspensi cathedral. The first day, we also visited some non-religious buildings: we saw the (ticket offices of the) Finnish national theatre, the construction site on the outside of the theatre of Helsinki and the in- and outside of the big market hall of Helsinki. Apart from the very specific scent, you could also sense ridiculously high prices in there. But that’s not limited to the big hall in here: high prices are a national sport in Finland.

In the evening, we decided to eat inside a burger place. Once we chose our burgers, the waiter asked what we would’ve liked to drink with that. The reflex to answer with “A beer please” was six euro eighty later not the best idea I had that day. To end our day in style, we decided to step inside of a ‘Belgian beerhouse’... and step outside again. We made the U-turn because of the price sign, telling us that the cheapest beer would cost us no less than seven euro. The most expensive bottle of beer, and I must admit to be a bit proud of this, was (what else) a bottle of West-Vleteren, with a price tag of twenty seven euro. No thank you.

The second day started with meeting a new friend, named Obongo. I have to inform you that Obongo was a water melon from the local supermarket, which could entertain is effortless. We left Obongo waiting in the hostel while the three of us headed for the capital once more. The capital has some enormous malls, which can go as high as seven stores. For one gender, that’s a gift by God, for the other however, it’s a nightmare. The national sport, which we discovered the previous day, helped us survive luckily: our time inside was reduced drastically because of it.

Next to being the a capital, Helsinki is also a seaport. For instance, you can take cruise ships to Tallinn, St. Petersburg and Stockholm. We however took the ferryboat/icebreaker to Suomenlinna, ‘castle of Finland’, an island at the Finnish coast where Sweden and Russia used to play a lot of stratego before Finland got independent. During the summer, there are some nice expositions, but unfortunately we came in winter, of course. We had to help ourselves and did quite well: we ate tortilla chips with dip on top of a big rock at the coastline of the island, watching the nice and cold sunset. We ended the day with pizza, together with fellow exchange students from Joensuu who also thought to have a great time at Helsinki. And the capital kept coming with its surprises: in the trendy café we went to afterword, I drank my very first Indian beer ever for the small price of seven euro. Well, that’s what was written on the pricelist, because this, very last, Indian ‘beer’ reminded me much more of Indian sewer water.

The biggest surprises of the city trip were waiting for us on the last day. All four of us were pretty empty inside, Klaartje, Brent, Bram and Obongo (I have to admit, this pun only works in Dutch. ‘Being empty’ means ‘being exhausted’, but I liked the pun too much to change it into something boring). Determined, we walked through the embassy district to walk next to the sea. What I saw there was without a doubt the most curious scene of my Erasmus experience so far: a woman boating a two-stroke motorboat, tried to reach the scaffolding, being fifty meters away from here and separated from it by thick ice. Every normal human being would not have even begun trying to reach the scaffolding, but our little hero gave it a shot. In the meantime, we seated ourselves on a bench, looking out on the completely frozen inner harbour, enjoying the ignorance but also the determination of the woman. She follow this procedure: First, she accelerated as much as possible, which made the bow of her motorboat go up. The bow then plashed on top of the ice next to it. This made the ice break underneath the boats weight. She repeated this time after time, boat length by boat length. I must say: it was pretty exciting, because what would break first: the ice till the scaffolding, the boat or the determination of the woman? The lather apparently, after a big fifteen meters, the woman decided to quit her quest. But of course, she was still in the middle of the inner harbour. Instead of just going back through the path she had already been plashing, she thought it would be more efficient to make a totally new way towards the sea, using the same procedure. In the meantime, around twenty people stopped to watch this phenomenon with us. Just as we wanted to stand up as the woman reached the sea, she decided to make another U-turn, back towards the harbour. After five meters of plashing (again), she chose to park her boat on land with a last ultimate propeller trust. And suddenly, everyone stood up and casually left the scene.

Thus far the first highlight of the day. Waiting for the second highlight took us until 22.00u, in between the two we mainly had disappointments. An enumeration:

1. Rock church: Indeed: a church build out of rocks. Because we would’ve had to pay income, we decided to just go until the ticket window and back. Nothing to see here.
2. Sibelius monument: A structure made in honour of a Finnish composer, which should make music when wind blew. The wind was there, the music wasn’t. Couldn’t do it. Total. Loser.
3. Opera hall: No plays on Mondays. Guess what day we were.
4. Finnish music house: The only show of the day was chamber music. No thank you.
5. Finland hall: To be compared with the royal Albert hall of London, but without concerts

At this time, we had visited (or tried to) all pointed-out places on our city map, so we decided to amuse ourselves for real this time before we had to take our night bus. Read: we searched and found our second highlight of the day: first we watched Moana (Disney) in the local bioscope, then we enjoyed some real music in the hard rock café of Helsinki. We even met a nice older guy from Geel, a town in the slow-speaking part of Flanders!

Conclusion: Helsinki is a very modern city, but doesn’t carry a big history with it, as Finland only exists for one hundred years this year. The capital profiles itself as a centre for theatre, music and art, but we unfortunately didn’t get the chance to see or hear one of the first and the lather doesn’t particularly lays in our fields of interest. For low prices, you don’t have to come for the Finnish capital, but if you want to see a lunatic in a motorboat, please do. Anyhow, I will meet Helsinki on to future occasions: when I go for a week to Helsinki Zoo (later more about that) and when I take my flight back to Belgium.

Spoiler for my next post: I’ll have a lot less negative things to say about Saariselkä, the next thing I’ll write about!